یک‌روزهایی بود-همین کمی قبل‌ترها،خیلی دور نیست-آدم دلش می‌خواست بدنش را بکشد توی آفتاب،بخوابد آرام کنار پنجره‌ای که نور رد می‌شود از داخلش و تا به تو برسد تنبل‌تر می‌شود و اذیت نمی‌کند.

هنوز همان روزهاست.

هنوز یک آخیشِ بلندِ از تهِ دل،می‌خواهم.

*عکس از اینجاست.